Hoe is het toch met .... Theo Evers

25 april 2015

Onmisbare stille krachten

Voordat Theo (68)  de leeftijd van 65 bereikte, werkte hij ruim 5 jaar op vrijwillige basis als groudsman voor de club.  Waar anderen op hun 65e officieel stoppen met werken, is het bij Theo net andersom. Sinds zijn 65ste is Theo in dienst getreden bij de club.  Samen met Joop van Duren staan ze als part-time groudsman op de pay role van de club.

Beide heren zijn stille krachten achter de schermen van de LLTV en veel nieuwe leden kennen hen waarschijnlijk niet.  Maar zij zijn het die ervoor zorgen dat de leden optimaal gebruik kunnen maken van de aanwezige tennis-faciliteiten.  Om maar eens wat taken van hen te noemen:  beplanting op de juiste hoogte afknippen, schoffelen, schoonmaak park, netten herstellen, onderhoud omheiningen, en niet te vergeten het onderhoud van de banen.  Ook bij toernooien leveren ze extra inzet.

 

Het keerpunt

Theo Evers was altijd de fitheid zelve. Met wandelen, fietsen, tennissen en een regelmatig leefpatroon hield hij zijn conditie op peil.  Totdat in oktober 2014 het noodlot toesloeg.   Met de woorden van Theo: “ Vorig jaar oktober kreeg ik opeens last van mijn kuiten. De huisarts dacht aanvankelijk dat het kwam door de pillen die ik slikte in verband met de bloedvaten in mijn voeten. Hij heeft toen bloed bij me geprikt, maar er was niks alarmerends aan de hand.  Maar ik bleef me desondanks beroerd voelen.”

Na een korte pauze vervolgt Theo: “  Via de huisarts werd ik doorgestuurd naar het ziekenhuis en kwam ik terecht bij de internist. Wederom leek er niks aan de hand, hoewel wel een scan werd aangekondigd . In de daaropvolgende nacht werd ik overvallen door angstaanvallen en transpireerde ik hevig. Weer ging ik de dag daarop naar de huisarts. Ik voelde me op dat moment doodziek met het gevoel dat ik elk moment kon bezwijken . Ik werd gelijk doorgestuurd naar de Eerste Hulp van het CWZ, waar ik al snel 6 verschillende doktoren aan mijn bed had staan.  Er volgde een spoedberaad door de doktoren. Op basis van de symptomen werd vastgesteld dat ik de Ziekte van Wegener onder de leden had, een weinig voorkomende auto immuun ziekte. Op dat moment was dat met 90% zekerheid te zeggen”.

Theo kan zijn emoties moeilijk meer onderdrukken ; hij heeft op de rand van de afgrond gestaan.  “ Mijn lichaam was zichzelf als het ware aan het vergiftigen. Alle bloedvaten, nieren en longen waren ontstoken en zo was van mijn  nierfunctie nog maar 5% over. Acuut werd ik gedialyseerd. Dit duurde de hele avond en nacht. De zakken plasma ware als het ware niet aan te slepen, maar deze ontstekingsremmers waren wel mijn redding”, aldus Theo.

Met enige opluchting vervolgt Theo dan:  “ Het bleek dat ik een hele zeldzame ziekte had opgelopen. Ze hebben me 14 dagen in het ziekenhuis gehouden met permanente dialyses. Ik leefde tussen hoop en vrees.  Ook mijn bewustzijn liet me soms in de steek; soms wist ik zelfs niet eens dat mijn vrouw op bezoek was geweest. Na die periode van 2 weken ben ik tot eind 2014 nog elke week 3 keer naar het CWZ moeten gaan voor dialyses.  In het begin was onduidelijk hoe lang dat moest gaan duren, maar gelukkig hoefde ik in 2015 geen dialyses meer te ondergaan”.

Er zijn mensen die alles willen weten van hun ziekte. Theo koos voor een andere insteek. “Ik heb eigenlijk nooit iets gemankeerd, en dan krijg je dit opeens. Ik heb me niet willen verdiepen in de ziekte, ik vertrouw blindelings op de deskundigheid van de doktoren.  Op Internet staat ook veel overdreven verhalen.  Ik sluit me daar liever voor af.  Dat was mijn manier om met de ziekte om te gaan en daar heb ik geen spijt van gehad” beaamt Theo. Ook had hij geen behoefte om met lotgenoten in contact te komen. “Ik ken niemand die het ook heeft gehad. Lotgenoten had ik misschien via de Nierstichting komen achterhalen, maar daar is het tot dusverre niet van gekomen”, aldus Theo.

Weer opkrabbelen

Langzamerhand kwam Theo er weer bovenop. Eerst waren nog enkele onderzoeken nodig om zekerheid te krijgen over de diagnose.  Twee maanden geleden heeft hij een nierbiopsie 2 moeten ondergaan. De doktoren bleken het inderdaad bij het rechte eind te hebben. De diagnose “ ziekte van Wegener”  bleek te kloppen.  Van zijn nierfunctie bleek toen nog 17% nierfunctie over.  Theo heeft het geaccepteerd: “ Mijn nieren zijn onherstelbaar beschadigd; het wordt nooit meer zoals het was. Maar mijn longen zijn weer helemaal hersteld”.  Hij probeert een nieuwe balans in zijn leven te vinden. “ Ik moet heel erg wennen aan het rustiger aan moeten doen. Wandelen gaat weer, wel minder ver. Fietsen gaat ook redelijk”  aldus Theo.

“Ik volg nu een zoutarm dieet, en zorg voor matig alcoholgebruik. Ik voel me al weer een stuk beter. Ik slik wel nog medicijnen, Prednizon, nu nog 5 mg. Ik ben aan het afbouwen, en hopelijk kan de dosis een keer terug naar nul”.

Dan gaat de mobiele telefoon van Theo. Een verpleegkundige die hem wil spreken.  Hij licht toe: “ Oja, ik heb ook nog last van bloedarmoede. Daarvoor heb ik medicatie gekregen. Die ligt nog bij mij thuis in de in koelkast. De verpleegkundige die me net belde, komt me deze week leren injecteren.  Als ik dat goed onder de knie krijgen, kan ik misschien nog meedoen met de Tour de France 2015. Die gasten injecteren zichzelf toch ook met van alles en nog wat, of niet soms?” . 

Tennisssen

“ Sinds 2 jaar ben ik geen actief lid meer van de LLTV, maar daarvoor was ik 20 jaar lid. Ik tenniste destijds in een team met cracks als Gerry van Ekeren, Hennie Bouwman e.d . Ik ben sinds vorig jaar lid van de Lentse veld tennisvereniging, waar we 1 gravelbaan hebben. Ik heb nu een half jaar niet gespeeld, maar ik voel me dusdanig opgeknapt dat ik deze maand hoop het racket weer in de hand te kunnen nemen. En ach, het hoeft niet gelijk een drie-setter te worden, nie’ waar?”.

 

25/4/2015/EW. 

Nieuwscategorieën