Column van AJ | Clubmores

02 oktober 2013

Clubmores, kent u die uitdrukking? Ik moest er aan denken toen ik ongeveer 6 jaar geleden lid werd van de LLTV en voor de eerste keer ons prachtige pand binnen wandelde. De voor mij nu bekende gezichten zaten her en der verspreid aan de tap en ik voelde vele ogen op mij gericht. Nu niet zenuwachtig worden, cool blijven, een houding vinden en snel, een houding geeft immers veiligheid. Ik bedacht me dat ik mij hier op een échte sportclub bevond en dus vooral moest doen wat iedereen hier zou doen, dan zou ik niet opvallen en er snel bij horen. Ik begon dus direct aan mijn warming-up en deed dit met overgave. Toen ik buiten mijn rondjes rende, voelde ik de wind door mijn haren, mijn spieren kwamen tot leven, mijn hart begon te pompen en na ongeveer 15 minuten vol overgave rond gerend te hebben en 3 keer herboren te zijn, kwam ik het pand weer binnen. Daar werd ik opgeschrikt door clubleden die lachend van de krukken waren gevallen, hoofdschuddend en proestend naar mij wezen en waarbij de één nog hysterischer lachte dan de ander. Oh oh, hier was wat misgegaan, maar wat?

Een harde les in clubmores. Want wij tennissen en wij gaan daarna wat drinken. Warming-up? Nooit van gehoord. Cooling down? Ken ik niet. Diegenen die er wel eens van gehoord hadden, informeerden mij over de laatste inzichten. Het was namelijk nog nooit wetenschappelijk aangetoond dat een warming up of cooling down ook daadwerkelijk effect hebben. Dus dat hoeft niet. Aha, zit dat zo.

Aanpassen AJ, dacht ik, aanpassen en snel. De tweede keer op de club verliep daarom ook anders. Ik slenterde rustig, op het nonchalante af, naar binnen, bestelde een koffie, kreeg de voor mij nu bekende vraag of ik een speciale koffie wilde of een gewone en toen het tijd was liep ik met een tennismaatje naar de baan, hééél rustig, op de manier die wij onze Argentijnse vriend Del Potro ook tussen de wedstrijdpunten door kunnen zien doen, alsof je bijna in slaap valt. Nu nog de neiging beheersen om tóch nog een rondje om het veld te rennen, rustig de tennistas openmaken, racket en ballen pakken, wandelen naar de base line en dan,………….. ALS EEN GEK TE KEER GAAN!!!! Dat had ik immers wel vaker gezien; als je eenmaal binnen de lijnen staat, mag je direct keihard rennen, springen, gepassioneerd roepen en wat al niet meer. Niets is dan te gek. Voor een lichaam dat net een kantoordag van 8 uur achter de rug heeft, is die overgang wel wat veel gevraagd. Niets laten merken AJ, vol er op, dat doen zij ook, en zo geschiedde. Ik gaf alles, 2 uur lang, net zoals mijn mede clubleden. Na het slaan van de laatste bal moet je direct weer terugschakelen. Beheers de neiging te rekken of te strekken, denk aan de clubmores. Tennistas inpakken en naar het clubhuis, voor de natte versnapering. Lekker lang op de kruk zitten en je afvragen hoe je er in Godsnaam ooit nog vanaf komt. Onderdrukken die hap. Na wat oefening lukt dat ook wonderwel; je laat je op zo’n manier van de kruk glijden dat het niemand opvalt dat de hel binnen in je lichaam is losgebarsten. Als je genoeg drinkt, voel je het ook niet meer. Tevreden neem ik afscheid van mijn mede clubleden, dag allemaal, daag, het was reuze gezellig en wat hebben we toch gezond gesport.

- AJ

Nieuwscategorieën