De Helden van AJ

29 augustus 2023

Helden, je ziet ze overal. Ik moest eraan denken toen ik op onze laatste dag over de weg reed richting ons familiehotel, waar we al een week lang verbleven. Het was tot dusverre een prachtige vakantie met alles wat een mens zich kan wensen. Maar het enige wat ik écht graag had willen doen, was er niet van gekomen. Soms gaan die dingen nu eenmaal zo en ik berustte mij erin.

Totdat ik het bord langs de weg zag. Rechtsaf voor het Rafa Nadal Museum. Zonder tussenkomt van ook maar enige gedachte gaf ik een ruk aan het stuur en na een paar minuten reden we een grote parkeerplaats op. Met allerlei nationaliteiten. Kleine meisjes die in het Frans hun moeder afbekten die notabene hun loeizware en grote tassen droegen. Kleine prinsessen in de dop; topsport eist inderdaad ongenadig zijn tol. Het was al 17:00 uur geweest, zou het nog open zijn? We waren op tijd voor de laatste entree. De entree naar het heilige der heiligen.

Ik was zeer benieuwd wat we er allemaal zouden aantreffen. Goed, grotendeels was het niet echt bijzonder en werd het museum ingericht met allerhande apparaten waar de jeugd van tegenwoordig hun spellen op doen. Hightech, supergaaf, maar daar kwam ik niet voor. Die zaal eenmaal achter mij gelaten werd het menens. Een lange glazen vitrine met rackets. Van alle grote tennissers die ik als kind al op televisie had gezien. Of waarvan ik ooit gehoord had. Die van Boris stond erbij. En van Goran. En John. En, en, en…. zovele rackets. Van helden. Oude en nieuwe helden.

Mijn helden. Onze helden. Oude en nieuwe rackets; nog van die mooie oude houten, je weet wel, waar we nu niets meer mee zouden kunnen aanvangen. Je kon ze bijna ruiken, daar achter het glas. Het was fantastisch. En het mooiste moest nog komen. Even verderop, in een hoekje van de zaal, stonden ze. De bekers. Zíjn bekers. In alle soorten en maten. De kleinste, de Coupe des Mousquetaires, stond er het vaakst; die krijgt de winnaar van Roland Garros. En was ook wel de mooiste. De meest elegante. De Amerikaanse variant was belachelijk veel groter en door de jaren heen wel wat kleiner geworden. Maar kon er toch niet aan tippen. Daar stonden ze. Alle bekers. 22. In totaal 22 bekers van grand slam toernooien. Een nummertje op papier is één ding. Ze te zien, daar achter het glas, op een rijtje, vlakbij. Dat is toch echt anders.

De beelden van zijn overwinningen komen weer langs voor mijn geestesoog. Ongelooflijk. Wat een held. Hiervoor kwam ik ook naar Mallorca. Het was nu klaar, deze vakantie had alles….. echt alles. Zo zat ik te mijmeren en te glimlachen terwijl ik opgeschrikt werd door gejoel. Ik keek op en zag eerst mijn verkleumde hand met een beker koffie. En daarachter op de tennisbaan mijn zoon. Met zijn team. Het was zaterdagochtend. Of zondagochtend, dat zou ook kunnen. Best fris. Ik keek naar het veld en zag hem een high five doen met zijn tennismaatje. Een grote glimlach op zijn gezicht en zijn vuist samengebald. Het was inderdaad een prachtbal. Een backhand. Een mooie. Een winner. Hij genoot ervan. En ik ook. Mijn held. Helden, je ziet ze inderdaad overal.

29 augustus 2023, AJ

Nieuwscategorieën